Clubweekend 🍴

Niels: wat kan ie bakken hè
Manon: altijd paraat met vitaminen
Lenn: last van zijn knie
Jurr: karaoke’t graag mee met zanger Bob
Dave: tis af en toe met Freddie Mercury
Lieke: slaapt graag uit
Job: penalty killer
Tess: kan goed vlechten
Tom: bergop met caravan is stress
Sandra: goeie tips in de omgeving
Milou: daalt hard af met haar mtb
Bram: heeft een tweede papa erbij
Thomas: wat kan ie eten hè
Maartje: tikt zo een doosje rood weg
Vivie: tekent iedereen onder
Femm: kleine stunt piloot
Pleun: stille genieter
Ruud H: kan er niet meer goed tegen
Susanne: prima speurtochtje met de kids
Rob: had zo maar dood kunnen zijn
Anne: waarom had jij een fiets bij
Noud: fanatiek met de quiz
Benthe: super lief voor Sjors
Ruud B: ging maar net, die glijbaan
Stefanie: slaapt met heel veel kleren aan
Sjors: draagt z’n slabber met trots
Zoey: goeie stofzuiger
Joep: autodeur van een Tesla is lastig
Kim: te fanatiek bergop
Saar: heeft het wel heel vaak over Lenn
Pip: geen moment droge schoen gehad
Zanger Bob: ook met honing, klonk het niet
Breda: had ze voor het uit kiezen
Stel uit Weert: bijzonder
Spar: te warm
La Roche: blijft er rondjes rijden
BBQ: maar net genoeg vlees
Bier: was toch niet op
Passoa: ouden tijden herleven
Alles met een hele dikke vette 😉

Au Revoir!

AGR - Lus 3 🍴

Zaterdag 2 maart, eindelijk weer eens een koers gepland staan met de club en eindelijk een droge en zonnige dag! Vandaag stond lus 3 van de Amstel Gold Race op de planning. Een ronde van 75 km met zo’n 1160 hoogte meters. Vooraf werd er vooral geappt over wie zou er rijden, wie stapt bij wie in en wie heeft een fietsendrager. Gelukkig kwam Tante Corrie met de notulen op vrijdagmiddag en kwam het allemaal goed. 📄

We vertrokken vanuit de De Karrenschuur om 07:00 met een groep van 6 mannen en 2 vrouwen, een van de 6 mannen was Richard, collega van Tom. Prima kerel, prima fietser! Die mag gerust nog eens aansluiten. 👍🏻

Na aankomst bij het Shimano Experience Center kwam de altijd zo goed voorbereide Professor erachter dat hij zijn fietsbroek was vergeten…en zijn zonnebril. Na eerst heel stoer te zeggen ‘ik fiets eerst wel in mijn gewone broek’ en dan als iets open is koop ik er daar eentje… Oh wat hadden we dat graag gezien: in zijn leger groene jogging broek met van die zakken aan de zijkant, zwarte overschoenen er overheen en dan gelijk die Cauberg op. Het was een beeld wat het sportgala bij de NOS had gehaald straks met kerst. Maar, hij had gelijk (of ja wij ook…) de winkel bij het Shimano Center was bereid om meneer voor openingstijd te voorzien van een fietsbroek. En niet zomaar eentje, een driekwart fietsbroek… Het stond hem heel sexy, zo met die overschoenen en zijn behaarde benen. En een duur geintje, 125 euro. 👖💶

Genoeg over dit fashion icon, terug naar de koers. 🚴🏼🚴🏼‍♀🚴🏻‍♂

Cauberg kwam als eerste, eigenlijk te snel zo na 500 meter ‘warm’ trappen, maar altijd leuk om te doen. Ik mijn challenges met de Whopper hier wel, mocht je dit lezen… we need you back in the team! ♥

Bovenop de Cauberg stopten we even voor een memorabel moment, de eerste officiële sticker van Mes & Vork werd geplakt op het Col du Cauberg bord. Niels liet een traantje, was dat om de sticker of toch om de driekwart broek van Ruud? 🥹

Er stond best wel wat koude wind die dag en doordat je koerst op een postzegel was het veel draaien, keren en wind tegen.. Maar, klagen deden we niet, zelfs Niels niet, de zon scheen en dat was verrekte lang geleden! ☀

Het eerste gedeelte van lus 3 is relatief eenvoudig. Mooie en leuke beklimmingen welke iedereen zonder al te veel problemen bovenkwam. Sowieso was een dag om te genieten en was het zeker geen wedstrijd. Op elkaar wachten, team bij elkaar houden en coachen/helpen waar nodig. 🍴

Het tweede gedeelte begint eigenlijk met de Gulpenerberg, ongeveer 500 meter lang met een gemiddelde van 10,7% en een groot gedeelte zit op 15%. Even een kuitenbijter, voor Kim en Anne de eerste keer, het was een aangename kennismaking, want beide en zo ook de rest kwam keurig boven. Anne onder vele aanmoedigingen als laatste, maar dat had ze zo gepland. Ze wist dat diegene die als laatste boven was een club sticker mocht plakken op deze iconische klim. Zo gepland, zo gedaan. 👏🏻👏🏻

Niemand heeft het over de Kruisberg van te voren, maar wat blijft dat een rot klim (of ben ik de enige?). Smal, stijl met stukken van 15% en wat bochten. En als er dan ook nog een auto naar beneden komt is dat irritant. 😩

Anyway, iedereen weer boven en door naar de Eyserbosweg. De klassieker met de knotwilg in de flauwe bocht. Deze komt kort na de Gulpenenberg en Kruisberg dus je voelt deze wel als je boven op het plateau staat. Een smalle afdaling bracht ons naar de voet van de Fromberg. Niels vond het nodig daar zijn ketting nog eens dwars te gooien en zo stonden we weer stil. 🛠

De Fromberg is vooral een mooie en eenvoudige klim, mooi langs de wijnvelden en je ziet ‘de top’ mooi links al liggen, dus dat fietst lekker weg. Klein plasje op die top en door naar de oh zo gevreesde Keutenberg.

Deze klim is zo’n 1200 meter lang, start met 22% en loopt dan lang door met zo’n 6-5-3%. Overleef je dat eerste stuk, dan is het doorbijten tot het einde. Waar ik vooraf aan Kim wat YouTube filmpjes liet zien van deze klim, goede voorbereiding is het halve werk, vertelde Rob vooral thuis dat als je wilt genieten van het uitzicht moet je hem wandelend doen. En we kennen Anne, die luistert goed naar Rob, dus die genoot van de vergezichten. Maar goed, het is geen straf om daar af te stappen. En daarbij heeft ze nu schriftelijk aan ons allen belooft hem de volgende keer te pakken. Ik weet dan even niet of dat over de Keutenberg gaat of over Rob… 🚶🏻🚶🏼‍♀

Het is dan nog 5 km uitbollen naar het hart van Valkenburg. Zoals gezegd de zon scheen volop dus de terrassen zaten gezellig vol. We hadden geluk dat er twee tafels vrij waren zo konden we de koers afsluiten met een welverdiende consumptie en Limburgse vlaai. 🍻🍰

Conclusies van deze dag. Zo’n driekwart broek is leuk, maar of je scheert je benen of doet deze alleen aan bij fietsclub de Hellen. Niels, een felblauwe TUI sjaal kan echt niet. We hebben geen sorry gehoord van Corrie, wel vaak ‘moet ik nu een gelletje pakken?’. Joep kwam als tweede boven op de Gulpenerberg, ja als tweede. Tom baalde ervan en liet dat de Keutenberg niet nog eens gebeuren. Kim vind dat er een Dixie op de Fromberg moet komen. Ruud kan net zo goed alle beklimmingen 2x doen. En Richard…ja Richard was een prima vent en een prima fietser. Maar als je stil staat, NIET op de weg.

Het was een mooie dag, veel gelachen, heerlijk gefietst (al zeg ik het zelf), team gevoel weer een goede boost gegeven en bovenal de zon scheen! ☀

Bon nuit,

De Komeet ☄

Ergens in juli 2022 werd er besloten dit jaar mee te koersen met de Ronde van Vlaanderen. Er heerste her en der wat twijfel onderling. Hoeveel kilometer gaan we rijden, doen we de 79 km of gaan we toch voor de 144 km of zelfs nog langer? Niels en Dave hielden het lang op 79 km maar na de aanschaf van een Tacx en vele trainingsuren verder is gewoon iedereen net als de rest ingeschreven voor de 144 km. Of ze dat nou wilden of niet. Er werd vooraf als team goed getraind; zo stonden de Oesterdam, een mooie ronde in Duitsland en een taaie ronde in de Ardennen op het schema. Utieraard daarnaast nog vele 100+ km in de weekenden zorgden ervoor dat iedereen klaargestoomd werd voor de grote dag op 1 april.

Het is vrijdag 31 maart, de dag voor DE RONDE. We arriveren bij het pittoreske hotel van der Valk aan de snelweg E17, we zien dat onze concurrenten van UAE, DSM en LIV al gearriveerd zijn en parkeren onze tourbussen naast die van hen. Net als alle andere keren als we gezamenlijk een koers rijden, waait en regent het hier in Vlaanderen ook. Weken lang werd er online gezocht naar de meest gunstigste voorspellingen, de Professor had er zelfs een hele studie van gemaakt. Conclusie, morgen 1 april, gewoon wind en regen, niets anders. Anyway, we melden ons bij de dame van TUI en krijgen van haar ons startnummer en wat reclame rommel van TUI wat eigenlijk rechtstreeks de kliko in kan. Nog niet iedereen is in de middag al in Vlaanderen, Thomas en Ruud vdB zullen pas na het avondeten arriveren in het hotel. Zij luisteren wel naar hun vrouwen.

Nadat we onze spullen en fiets op de kamer hebben gezet gaan we de start verkennen. Net als een echte prof is het wel goed om te weten hoe de eerste kilometer gaat zodat je jezelf alvast goed kunt positioneren in het begin. Het is even zoeken maar uiteindelijk vinden we de start bij de Kubus. Op Instagram leek het heel leuk eruit te zien, veel mensen, veel stands, veel te doen, veel, veel, veel… Maar laten we het maar erop houden dat diegene die het Instagram van de Ronde beheert goed zijn best had gedaan om het er leuk uit te zien. Het was dat we moesten pissen, anders hadden we het na 5 minuten wel gezien. We besluiten terug naar het hotel te gaan om de fiets klaar te maken en plaats te nemen in het restaurant.

We bestellen een 0.0 biertje, een flesje rode wijn en 6 keer spaghetti. Niels besluit gehakt met wat spaghetti te bestellen. We eindigen met wat koffie en aangezien het godnakende warm in het restaurant is besluiten we even een frisse neus te halen bij de lobby en te wachten op Thomas en Ruud vdB. De heren worden als Matje en Woutje ontvangen en ze worden naar de kamers gewezen. Thomas laat gelijk zien dat hij er goed op staat, hij pakt een kommetje in de gang van de eerste verdieping. We sluiten de avond gezamenlijk af in de bar van het hotel. De meeste renners aan een 0.0 biertje en uiteraard Thomas en Rob aan een gewone Leffe Blond. In de bar leren we de barman kennen, hij staat bekend als de barman die graag reclame maakt voor zijn hometown Oudenaarde (waar de finish is) en een gilletje draagt die hij niet meer dicht krijgt. Verder zitten er twee ballen uit Amsterdam die aan de baco en jenever zitten en opscheppen morgen toch wel met 30 gemiddeld thuis te willen komen. Of te wel bedtijd.

Het is zaterdag 1 april 06:00u, DE dag, tijd voor DE RONDE. Heel Vlaanderen slaapt nog maar wij, en nog andere renners waaronder de twee ballen uit Amsterdam, melden zich bij het ontbijtbuffet. Iedereen kleine oogjes, behalve Thomas. Dit is zijn moment, van links naar rechts, van boven naar beneden, heel het buffet maakt kennis met hem. Het is dat Strava hier geen kommetjes voor uitdeelt. Voordat we het hotel verlaten wordt er geen risico genomen en zorgen we ervoor dat de plaatselijke Helma nog iets te doen heeft die dag.

Het is 07:15u en we fietsen vanuit het hotel naar de start in Oudenaarde, dit is een klein stukje van ongeveer 15 km. Uiteraard waait en regent het, we zijn niet anders gewend inmiddels. Oudenaarde is in zicht en voordat we onder de startboog door kunnen fietsen zitten we al in de koers. Paniek in het peloton, wat doen we? Fietsen we die paar honderd meter terug om de startboog mee te pakken of fietsen we door. Het wordt het tweede, weg verkenning van de dag ervoor en kortsluiting bij Ruud vH en Tom, dit was zo niet gepland. Ze draaien om en fietsen tegen de strop in om vervolgens weer om te draaien en aan te sluiten bij de rest. Rommelige start dus, maar goed, we zijn op weg naar het eerste obstakel: de Wolvenberg. Deze is ongeveer 700 meter lang en kent een steil stuk van bijna 14% en eindigt met een stukje kasseien. Iedereen komt (uiteraard) deze hobbel zonder enige problemen over en we fietsen door naar Molenberg. Bij deze beklimming kreeg je echt het gevoel mee te doen aan de Ronde van Vlaanderen. Hij is 450 meter lang en staat bekend om zijn dramatisch slechte kasseien en heeft een goede 12%. Het eerste slachtoffer kunnen we hier al noteren, Rob pakt zijn slippers uit zijn fietstas en besluit deze wandelend naar boven te brengen. Oorzaak volgens hem; het was heel druk en moest wel uitklikken. Oorzaak volgens de rest; nee laat maar trouwens…we geloven hem en laten het erbij.

Op naar de eerste echte kasseienstrook, de Paddestraat. Het is even wennen om op deze stroken te fietsen, je stuitert alle kanten op en doordat het nat en glad is moet je ook nog eens goed opletten. Wat ik zo begreep vonden de meeste renners de kasseien wel te doen. Echter hadden Ruud vH en Rob toch na de 155 km flink wat blaren op hun teren handjes. We fietsen als team goed samen, Nick, Ruud vH, Tom en Niels rijden in het begin wat verder voorop dan de rest. Echter wordt er keurig gewacht op elkaar boven op een beklimming. Het regent inmiddels wat harder en we besluiten de regenjasjes aan te doen. Dave had deze nog niet in zijn kledingkast hangen, dus hij moet door bikkelen tot het einde. De Zwarte Panter had sowieso geen vlekkeloze voorbereiding, zijn fiets hing met ductape aan elkaar en schakelen tussen het binnen- en buitenblad zat er niet in. Deze jongen moet echt een keer op cursus bij Tom.

De eerste stop zit erop, iedereen is nog heel, fris en fruitig. Thomas geeft aan dat het heel goed gaat, valt me alles mee tot nu toe roept hij hard. Maar goed, het zware gedeelte moet nog komen. In het gedeelte na de stop komen er een paar hele mooie, zware beklimmingen aan. De Leberg (10%), De Berendries (10,5%), De Valkenberg (10,9%), De Eikenberg (10,6%) allen met veel kasseien, vele bochten en stijlen stukken. Gelukkig ook vele lange afdalingen (best lastig op de kasseien) en mooie stukken dwars door Vlaanderen. Meneertje ‘valt me alles mee’ heeft het inmiddels wat taaier gekregen en raakt wat achterop. De keuze om de 79 km te fietsen kan hij niet meer maken dus hij zal door moeten gaan. Hij krijgt zijn ademhaling even niet onder controle en we moeten een paar keer op hem wachten. Gelukkig doet een tussenstop en een gelletje wonderen zodat hij weer verder kan.

We komen bij de tweede stop aan, dit is de stop net voor de beruchte Koppenberg. Bij de pauzeplek hangt een groot LED scherm waarop je de renners naar boven ziet gaan, de meeste te voet. Naast het scherm hangt een waarschuwing met daarop: is het te druk bij de Koppenberg, rijdt er dan omheen. Daar luisteren we uiteraard niet naar, want wij zijn Mes & Vork en pakken zo’n Koppenberg nog wel met een zak aardappelen op onze rug. Goed om te weten De Koppenberg is bijna 600 meter lang en kent op het steilste stuk 21%. Wat deze berg ook bekend en berucht maakt is dat deze heel smal is. Door de regen en modder was het een lange, stijle, glibberige kasseien strook. De eerste 100-200 meter zit iedereen nog wel op zijn fiets, maar zodra er eentje afstapt volgen er snel veel. Alle complimenten gaan uit naar Tom die in deze drukte zijn fietst onder controle kon houden en al fietsend boven kwam. De rest heeft inmiddels nieuwe SPD plaatjes kunnen bestellen.

Na De Koppenberg komt al snel de Mariaborrestraat (2.5 km kasseien), De Steenbeekdries (7.6% met kasseien), De Taaienberg (16% met kasseien), Borg ten Houte (13%), Kaperij (8,4%), De Kanarieberg (12,4%), De Oude Kruisberg (10,9%), Hotond (8%) en Karnemelkbeekstraat (12,5%). Dit deel van de koers is zwaar, de kilo- en hoogte meters zitten inmiddels goed in de benen. We mogen nog een keertje stoppen en weten dat de finish in zicht is. Het is dit keer lang wachten op Thomas die het laatste gedeelte alleen kwam te zitten omdat Niels niet op hem wilde wachten. We pakken nog een keertje allemaal een wafeltje, gelletje en vullen de bidons voor de twee laatste bekende prachtige beklimmingen: De Oude Kwaremont en de Paterberg. De Oude Kwaremont is bijna 2.5 km lang en kent alleen maar kasseien. Je fietst op kasseinen en beklimt 9,9% langs alle VIP tenten voor de dag erna. Een gave beklimming welke iedereen al fietsend aflegt. De Paterberg is het laatste kunstje van de dag. Deze is maar 400 meter lang, alleen maar kasseien en is van het begin tot het eind eigenlijk continu rond de 15-18%. Wederom gaan hierbij de complimenten uit naar Tom, ook deze beklimming weet hij als enige van Mes & Vork fietsend af te leggen. De rest van de groep komt ver maar door dezelfde smoesjes (druk, nat, glad, etc.) werd er toch uit geklikt en gewandeld. Geen schande al zeg ik het zelf.

We worden nog verrast door een Red Bul van Wout van Aert en koersen af op nog zo’n 10 km tot de finish. De jongens zitten er doorheen en proeven de Stella Artois al. Dus Rob, Dave en ik besluiten de jongens naar huis te brengen en trekken een groepje van 20 renners naar de finish. Overnemen en wisselen werd er niet meer gedaan. We zien inmiddels de bekende bordjes, nog 500 meter, nog 400 meter, etc. In gedachte zag Thomas Mathieu van der Poel kijken naar Wout van Aert, wanneer gaat hij, wanneer zet hij aan… En dan ineens met nog zo’n 200 meter te gaan klimt de Whopper in zijn pedalen en begint te sprinten. Het zal toch niet…de koers doorheen gesleept door zijn team en dan met de overwinning gaan lopen strijken. Het werd hem ook niet gegund, De Puma had nog wat over klopt hem op de streep.

Na 155 km en bijna 2000 hm zit onze Ronde van Vlaanderen erop. Wat is er gestreden, wat hebben we afgezien en wat hebben we allemaal gepresteerd. De euforie is groot en iedereen is trots op elkaar en vooral op Thomas aangezien hij ondanks al zijn getwijfel de koers toch heeft uit gefietst. Na de groepsfoto op de markt in Oudenaarde duiken we de wel verdiende kroeg in. We hoopte allemaal op een warme kroeg, lekker koud biertje en enigszins wat bijkomen van de koers. Dat koude biertje was wel gelukt, de rest eigenlijk niet. De kroeg bleek de plaatselijke vriezer van Oudenaarde te zijn, het was er ijskoud binnen. Zelfs de barvrouw stond met jas en grote sjaal een biertje te tappen. We besluiten terug te gaan fietsen naar het hotel, daar was het namelijk wel warm en stond een douche op ons te wachten.

Ruud vdB had hiervoor de route gemaakt, dus we mochten lekker met volle bak regen en wind via de E17 terug naar het hotel. Maar liefst 17,5 km even uittrappen, genieten. We komen zo wat onderkoeld en kletsnat aan bij onze vrienden van der Valk. De ene helft weet niet hoe snel ze moeten douchen en lekker aan de bar plaats te nemen. De andere helft is slimmer, zijn gaan langs de ploegwagens van UAE en laten daar hun fiets reinigen. De Italiaan sprak geen Engels (Niels met zijn talenknobbel stond al onder de douche) maar gelukkig begreep hij de opdracht toen er gewezen werd naar de fiets en naar de hogedrukreiniger. De fietsen hebben nog nooit zo mooi geblonken, als nieuw waren ze.

Gedoucht, opgewarmd en wel zitten we als team aan de bar. We bestellen een wel verdiend biertje en bitterballen en de stoere verhalen kunnen beginnen.

Thomas

• Niet opgegeven maar gestreden tot het einde.
• Bijna valpartij veroorzaakt door zijn bidon te verliezen in de koers.
• Eet makkelijk voor 72 euro aan bitterballen weg.
• Viel bijna in slaap in het restaurant na de koers.
• Zat om 07:00u op zondag al aan het ontbijt, bang dat het op was.

Ruud vd Brand

• Steady koers gereden, bewijs dat Joyce werkt.
• Extra kudoos voor het weghalen van de spatborden voor de koers.
• Min kuddos voor zijn route langs de E17.
• Heeft ervoor gezorgd dat Rob nieuwe band onder zijn Kia kan leggen.

Tom

• Voor de laatste keer de complimenten.
• Jammer van het Tanis jasje.
• Jammer dat er geen rode pootjes aan zijn Oakley bril zaten.
• Komt er nou wel of niet een feest voor je 40e verjaardag?

Niels

• Max van Heeswijk is de beste.
• Met zijn nieuwe bril lijkt hij op een turtle.
• Het vele trainen heeft geholpen, knap.
• Had wel heel veel tijd nodig nadat we in hotel terug waren.
• Moet nieuwe remblokken kopen.
• Max van Heeswijk is niet meer de beste.

Dave

• Was niet tevreden over het tegelwerk in het hotel.
• Moet echt met zijn fiets langs de fietsenmaker.
• Nog steeds niet als laatste boven gekomen.
• Baalde ervan dat het restaurant geen saté met friet had.

Nick

• Hoort ie nou wel of niet bij Mes & Vork.
• Had er ook wel 235 km willen fietsen.
• Heeft moeite met het vinden van zijn hotelkamer.
• Drinkt eigenlijk alles wel wat de naam ‘bier’ heeft.

Ruud van Heesch

• Stapte iets sneller af dan normaal.
• De woede van het niet via de start fietsen is gezakt.
• Kan zijn stuur niet meer vasthouden door zijn blaren.
• Als eerste over de finish van het team.

Rob

• In dienst van het team gekoerst.
• In dienst van het team gewandeld.
• Kent een goede app om kosten te verdelen.
• Had liever naar Gent gegaan zaterdagavond.

Amsterdamse ballen

• Nog steeds een grote mond na de koers.
• Bleken 19 gemiddeld te hebben gefietst.

Barman

• Gilletje kon nog steeds niet dicht op zaterdagavond.
• Erg trots op Oudenaarde, geen idee waarom.
• Had zijn voorraad bier en snacks totaal niet op orde.
• Okay, kudoos voor zijn bakjes pinda’s.

TUI

• Het was geregeld, maar volgende keer gewoon zelf.

Van der Valk

• Ontbijt prima, iets te weinig volgens Thomas.
• Prima kamers, niet volgens Dave.
• Te ver van de start/finish, bedankt TUI.

Joep

• Kan niet wachten om jullie lastig te gaan vallen over het volgende evenement.

Dus voor nu een fijne avond!

🍴

De Generale.

Het is zondag 19 maart en we tellen nog 13 dagen tot de Ronde van Vlaanderen. Vandaag staat de generale repetitie op de agenda, in principe is dit de laatste repetitie die aan een ‘podiumkunst’ voorafgaat. We staan dan wel niet op een podium 1 april, maar dat het een prestatie van formaat zal zijn is een feit. Bij de meeste ging het wekkertje zo rond 06:00u, midden in de nacht zou mijn vader zeggen. Dat is het eigenlijk ook, zeker op een zondag… Maar goed, we klagen niet, want: er is niets te vergelijken met het eenvoudige plezier van fietsen.

We verzamelen om 06:45u, snel een bakje koffie en om 07:00u rijden we naar Wallonië. Om precies te zijn parkeren we bij het station van het dorpje Tilff (Esneux) waar de koers start. We zijn met een mooie grote groep, 8 renners in het totaal. Niels (de Zwaluw), Ruud (de Puma), Joep (de Komeet), Nick (de Buurman), Ruud (de Professor), Dave (de Zwarte Panter), Tom (Mr. Holiday) en al even geleden maar Jos (de Speer) koerst ook mee. Je leest het goed, twee mannen van de club hadden schijnbaar genoeg kilometers en hoogte meters in de benen om deze generale over te slaan. Rob en Thomas zijn er niet bij.

Even warmtrappen zat er niet in, het is gelijk koers. Met Rue de la Cabine, Rue Hovade en Chemin Tarbois is het stevig klimmen, 6-8% is het gemiddelde. Jammer genoeg hebben we (wederom) pech met het weer. Ruim een uur lang fietsen we in de regen en her en der best wel wat koude wind. Maar goed klagen doen we tegenwoordig niet meer, we worden er alleen maar sterk van…zullen we maar zeggen.

Vandaag staan er 120-125 km met ruim 2100 hm op de planning. Even voor het vergelijk, op 1 april fietsen we er 144 km met 1950 hm. Alleen de kasseien ontbreken vandaag (gelukkig). Het is vandaag klimmen of dalen, vlak is het nergens. Al snel blijkt dat Tom zijn dag niet heeft. Zijn het slechte benen, is het griepje van 3 weken terug nog niet uit zijn lijf, is het dat 5 gangen diner de avond van te voren verkeerd gevallen of is hij simpelweg dit jaar nog niet op vakantie geweest? Ook Ruud (de Puma) heeft het taai, een verkoudheid speelt hem parten. De rest van de groep fietst allemaal, op eigen niveau en kracht, een sterke koers. Nick en Jos zijn uitermate fit en sterk vandaag en worden keurig door Joyce gevold met daarachter Niels, Dave en Joep die veelal stuivertje wisselen in de beklimmingen en het vlakke.

De eerste, wat bekendere, beklimming is de Côte de Niaster. Deze is in het totaal 4 km lang en de eerste 2 km is gemiddeld 7-8%, daarna vlakt hij wat af naar 3-4%. De beklimming kent veel haarspeldbochten en behoort (volgens onze vrienden van Wikipedia) tot de mooiste beklimming van België. We zullen een keer met goed weer in het voorjaar terug moeten om dit dan ook te ervaren, nu was het vooral een natte, grijze bedoeling.

De regen trekt wat weg en heel af en toe komt het zonnetje er doorheen. De kleding en schoenen drogen wat op en het wordt iets comfortabeler op de fiets. We fietsen op de Route de Stavelot en komen verschillende beklimmingen tegen, continu zo 5-6%. Vaak lange beklimmingen van 3-4 km, mooi door de Ardennen. Voor de liefhebbers: we beklimmen de Werbomont, de Col Basse Bodeux, de Rue de Huy en uiteindelijk de Haute Levee. We mogen een stuk dalen langs het Formule 1 circuit bij Spa Francorchamps en om daar uiteindelijk de bekende beklimming Côte de Rosier, 8%, te fietsen die toch zo’n 6 km lang is. We eindigen deel 1 van de koers met een beklimming van de La Vesque (3-4%) en stoppen even bij het restaurant Vert de Pommier. De eerste 80 km en 1600 hm zitten erop.

We zitten in het Franstalige deel van België, zo werd er door ons regelmatig onderweg ‘bonjour!’ geroepen naar de toeschouwers. Nu zittend in een restaurant was het aan Niels om te vragen of de serveerster een foto kon maken. Nu weten we allemaal dat Niels vloeiend Riels spreekt en tegenwoordig vele uren Engels aan het studeren is. Frans is schijnbaar niet nodig, want dat spreekt hij ook. Met een mooie lach op zijn gezicht kijkt hij de serveerster aan en zegt: UN PIKTEUR (kan niet anders zeggen, maar het was echt vloeiend). De serveerster kijkt in een fraction de seconde (dat is Frans voor ‘fractie van een seconde’ Niels) de rest van de groep aan en loopt weg. Wat zou de mevrouw wel niet gedacht hebben…

En tout cas; (dat is Frans voor ‘hoe dan ook’ Niels), de koffie smaakt prima en de paaseitjes die we erbij kregen ook. Klein beetje opgewarmd, bidons gevuld gaan we weer vol goede moed de laatste 40-45 km tegemoet. Het gaat continu over DE beklimming die eraan zit te komen op 100 km, de Côte de la Redoute. Wat de Alpe d’huez is voor Frankrijk is de ‘Redoute’ voor België. Deze beklimming is 2 km lang en telt 180 hm. Gemiddeld is deze zo’n 9% maar het taaiste gedeelte zit ergens op 1/3 waar je links afslaat en het ineens 13-16% wordt met pieken tot aan ruim 20%. Echt afvlakken doet deze beklimming niet, met nog een 200 meter te gaan fiets je nog steeds 6-7%.

Net voorafgaand aan de Redoute zit een beklimming genaamd Vecquée, gewoon even 1800 meter lang met 6%. Ik kan me nog herinneren dat bij een vorige keer de kramp bij Rob er toen inschoot en toen moest de Redoute nog beginnen, wie bedenkt het nou om zo’n klim nog even voor de Redoute te doen… En tout cas, je komt boven bij de Vecquée en krijgt 15 meter de tijd je te herpakken, want dan direct begint de Redoute. Jos had zich zo’n 10-15km voor deze beklimming sneaky achterin het peloton verstopt om zo te kunnen pieken op de Redoute. Dat heeft geholpen want hij komt als eerste boven met daarachter Nick, Ruud en Ruud. Ik als schrijver van dit stuk kan alleen verslag doen van wat er om mij heen plaatsvond. De groep valt uit een, zoals gezegd de top 4 zijn ‘gevlogen’ en de flop 4 zijn aan het stoempen. Dave op kop, Niels erachter, ik daarachter en Tom hangt erachteraan. Ik zie bij het links afgaan dat Niels uitklikt en naast zijn fietst staat, kort daarna bij Dave hetzelfde. Achterom kijken durf ik niet, dus ik blijf nog even trappen… Maar helaas moet ik dit keer ook uitklikken en de voetjes aan de grond, balen maar het is niet anders. Ik loop 5 meter en zie dat Niels weer opstapt en gaat fietsen, als hij gaat moet ik ook. Ik klik weer in en ploeter verder… Niels klikt weer uit als hij bij Dave is aangekomen en zij besluiten, ter nagedachtenis aan Rob, de Redoute wandelend uit te lopen. Ik fiets ze (al val ik bijna om en heeft het niets met fietsen te maken) voorbij en kom boven. Wat een hel die Redoute. Tom komt als laatste boven, zoals gezegd, het is niet zijn dag. Kramp in beide benen tijdens het klimmen, dus afstappen, lopen, fietsen, afzien en door.

Als je dan ziet dat de profs er 4 minuten over doen en deze beklimming gemiddeld met 22 km/u omhoog knallen is het maar goed dat er niemand langs de weg staat om van ons UN PIKTEUR te maken.

Het is nog 20 km fietsen, zoals gezegd het is klimmen of dalen dus echt gespaard worden we niet. We mogen de Côte du Hornay nog even op, lekker 2.5 km lang met 5-6%. Het houdt echt niet op, niet vanzelf. We dalen richting Tilff en moeten eigenlijk links afslaan om de finale van Luik-Bastanaken-Luik nog te beklimmen, of te wel de: Roche aux Faucons. Deze behoort tot de zwaarste beklimming van België. Na lang wikken en wegen (ik schat een ‘fraction de seconde’) besluiten we rechtdoor te gaan en nog 2-3 km richting het station te fietsten waar de auto’s geparkeerd staan.

De laatste kilometer van de koers blijkt misschien wel de moeilijkste. Nadat we een politieagente hebben overtuigd dat we echt toch hier rechtdoor moeten om bij het station te komen (met dank aan Niels die daar vloeiend even ‘Le Spoor’ uit zijn helm schudt) belanden we midden in een carnavalsoptocht. En dan denk je misschien, zal allemaal wel meevallen. Nee niet dus, we worden onderdeel van de parade en worden bestrooid met confetti, dansen op de muziek en hossen mee totdat we op het einde aan komen. Hekje over, door het gras, weer een hekje over en we staan ineens midden op een festivalterrein met onze fietsen. We lopen naar de uitgang en zien ‘Le Spoor’ liggen, het einde is in zicht.

Het is een goede generale repetitie geweest en een toffe dag zo samen op koers. Goed voor het moraal dat Tom en Ruud ook een keer als laatste boven komen, dat geeft de burger moed.

Komende 13 dagen nog lekker doortrainen en Thomas scherp houden dat hij gewoon meegaat en net als de rest de 144 km fietst, dan komt het allemaal goed.

Bonne soirée (dat is fijne avond Niels),

De Komeet

Blick ins Venn, Aachen 🇩🇪

De tweede serieuze training in aanloop naar de Ronde van Vlaanderen. Met een kleine 50 dagen te gaan begint het te korten en komt dé koers er toch echt aan!

We beginnen vrijdags met een ochtend moed inpraten bij Niels, de jongen was zenuwachtig. Er was een afmelding van Rob, ziek. Tom ook afwezig, besluit te gaan mountainbiken. Desalniettemin gaan we met 7 man op koers.

Dan is het zaterdag, wekkertje voor de meeste rond de klok van half 7. De meesten mensen verklaren ons voor gek, maar goed. We vertrekken vanuit Niels waar Manon een heerlijk bakje koffie klaar had staan voor ons.

De parkeerplaats bij de Lidl bleek niet geschikt te zijn voor ons dus werden we gedwongen wat verder te rijden en vanuit een woonwijk te starten.

Het is als schrijver van dit verslag niet netjes om over mijzelf te schrijven, dus ik laat mijn prestaties graag achterwegen. Ik heb het liever over teamgenoten en de koers. Dus dan weten jullie dat vooraf.

We vertrekken vanuit Aachen; een stad met een lange geschiedenis, een mooie Dom en telt zo’n 250.000 inwoners. Met kerst heel leuk om te bezoeken, rest van het jaar moet je er niet zijn.

We fietsen de stad uit met een enigszins taaie beklimming omdat we aan de ene kant nog niet warm getrapt zijn en omdat deze wat onverwachts kwam. Na een kilometer of 8 komen we bij een spoorweg en slaan we rechts af het Ostherogenwald in.

We fietsen op de Vennbahn, zo noemen ze daar het Bels Lijntje… Wat een eind was dat, 30-35km rechte lijn door het ‘wald’. Niels in het Duits noemen ze bossen ‘wald’ mocht je denken waar gaat dit over.

Bij ons in de buurt doen we er alles aan om het Bels Lijntje te mijden. Ik ben er wel achter dat je dat daar ook het beste kunt doen. Het was 30-35km rechtdoor met continu een 2-3% stijging. Maar goed het doel was trainen en genieten, trainen lukte wel (bij de meeste), genieten niet echt… oh wacht ik zou niets over mijzelf schrijven.

Het miezert overigens vandaag, het waait en hoe hoger we komen hoe kouder het wordt. Niet echt ideale omstandigheden maar we doen het ermee. Maar hoe hoger we komen hoe mooier het ook wordt, prachtige bossen, rotsen, klotsende rivieren, vennen en met als klap op de vuurpijl een waterval. We besluiten te stoppen voor een foto. De meeste renners remden rustig en geleidelijk en je hebt Niels. Midden op het pad knijpt hij zijn remmen in, hij staat stil en Thomas en ik vliegen de berm in… Alles voor de foto dacht Niels.

Eerlijk is eerlijk, het is een mooie waterval.

Zo mooi dat Nick besluit erin te pissen, anyway we fietsen door en moeten het nodige klimmen. Puma en Nick rijden veel (en sterk) op kop, daarachter knap Niels en Ruud. De rest mag naar wens ingevuld worden. De laatste serieuze beklimming trapt Niels zijn ketting eraf, die jongen kent zijn eigen krachten niet meer. Klagen doet hij niet meer, zijn gele helm hangt definitief aan de wilgen. Het is een wederopstanding en dat op die leeftijd.

We gaan dalen, erg lang dalen…niks mis mee aldus de Whopper, wel erg koud aldus de Whopper. We zijn inmiddels ver weg van de bewoonde wereld dus illegale houtkap blijkt de normaalste zaak hier. Ook je Vito met aanhangwagen midden op de weg zetten is hier geen probleem. Maar, het was maar goed dat deze er stond. We moeten helemaal tot stilstand komen en moeten om de Vito heen lopen. Echter blijkt er een flinke ijsplaat voor te liggen, gevaarlijk. Maar, de zwarte panter dacht even aan zijn carrière als kunstschaatser, daar lag ie…klap, shifter scheef en een koude kont.

We komen weer op de Vennbahn te fietsen, dit keer met 2-3% bergaf lekker uit fietsen. Terug naar beneden, terug naar het (met kerst) mooi Aachen.

Met nog twee kilometer tot de auto krijgen we het nog voor elkaar midden op een mega druk kruispunt verkeerd te fietsen en lek te rijden…

We tikken hem af op bijna 100 km en bijna 800 hm, ik rond het graag naar boven af. Prachtige koers, prachtige training.

Dan toch nog even terug komen op mijn eigen prestatie, okay…was niet mijn beste koers. Maar Strava liegt niet zoals we allemaal weten. Uiteindelijk fiets ik keurig en berekend de koers uit met een gemiddelde van 26.6, cijfermatig finish ik gewoon op plek 5 van de 7 renners. Het kan dus nog slechter, zie Strava.

Het was weer een mooie dag. In maart de laatste test, dan eindigen we de dag gezamenlijk met een biertje. Achteraf stoere verhalen vertellen hoor bij de koers.

Mannen, bedankt wederom.

Auf wiedersehen,

De Komeet

Koers Oesterdam

Regen, regen, wind en regen… Het was zo’n dag dat je de hond snel in de tuin laat plassen, dat je de boodschappen thuis laat bezorgen, door het raam naar buiten keek en dacht…ik blijf vandaag heel de dag in mijn pyjama op de bank.

De jongens (lees:mannen) van Mes & Vork dachten daar anders over, afspraak is afspraak. Vandaag stond de Oesterdam op het programma en daar werd niet van afgeweken. De Zwarte Panter dacht daar vrijdag anders over, hij had z’n knie gestoten… Strava schreef het al: vrijdag de 13e staat bekend als ‘Sjaak afhaak dag’. Ik ben er serieus over na het denken of we de Panter voortaan maar Sjaak moeten gaan noemen.

Desalniettemin wekker om 07:00u en naar Bergen op Zoom. Het regent al, het waait al en alles wijst erop dat we niet gespaard gaan worden.

Het is wonder dat de Puma mee fietst vandaag. Hij die altijd het hardste roept, bij regen ga ik niet mee. Maar meneer had geïnvesteerd in een schier regenjack. De jury van Wielrenner van het jaar heeft dit memorabele moment genoteerd.

We fietsen uiteraard weer 3x verkeerd voordat we op de route zitten. Je geeft hem de naam Professor maar Joyce past toch beter bij hem. Na 10-12km wind tegen en volle bak regen draaien we de Oesterdam op.

Mooi uitgestreken uitzicht; links de golven die tegen de rots kade aan klotst en rechts de windmolens die nog nooit zo hard gedraaid hebben. Het is er muisstil, we hebben de wind vol in de rug en zonder enige moeite trappen we 47-48 km/u. Klein beetje aanzetten we knallen over de 50 km/u heen. Voor Rob werd dat te spannend dus hij trapte expres achteruit zodat zijn ketting eraf liep, iedereen op de rem, paar foto’s genomen en we fietsen richting het einde van de dam.

De Oesterdam ligt achter ons en de helft van de koers zit erop, zo ook het leuke deel. De tweede helft bestond uit wind tegen, nog meer regen en ‘heuvelachtig’ landschap. We hingen schuin tegen de wind op de fiets, zat je rechtop dan was het te link met de windvlagen.

Gelukkig, we nadere het einde; Rob zwicht onder de groepsdruk en pakt eindelijk een keer wat kopwerk. Mr. Holiday kon eindelijk weer wat lachen, hij zag de parkeerplaats, hij trok nog een sprint en stak zijn twee armen in de lucht. Niet vanwege een niks zeggende overwinning maar vanwege het feit dat hij het had overleefd.

We kleden om, ruimen de fietsen op en kijken naar rechts. Daar staat Joyce, nog niet omgekleed, zijn fiets nog in de hand. Hij twijfelt…wij hebben geen flauw idee waar hij het over heeft. Wat is dan de twijfel? Of zijn fiets wel vies in de auto mag of dat hij zijn autosleutel überhaupt nog heeft… Nee hij twijfelt of hij er nog eens 30km aanplakt (dat ‘moest’ namelijk van zijn app…)

We draaien om, kijken elkaar aan zo van, die meens spoort niet… Joyce zwicht toch, kleedt zich om en legt zijn fiets in de auto. Later zie ik op Strava dat hij toch nog de Tacx heeft aangezwengeld… op karakter, klasse.

Al met al, veel gelachen, toch gewoon lekker gefietst en allemaal heelhuids thuis gekomen. Op naar de volgende.

Au Revoir,

De Komeet

Tom & Joyce

Zaterdag 3 december, bewolkt, grijs, veel wind en een gevoelstemperatuur van -4 graden. Aldus Strava, en we weten inmiddels Strava liegt niet.

Al met al een prachtige dag om een weer eens 100+ km te gaan fietsen. Kijkend naar de renners zou je voorhand zeggen, sterk groepje bij elkaar. Lekker door trappen en zo ergens met 29,5-30 thuiskomen. Enige waar we rekening mee zouden moeten houden waren een paar sprint blokken van de professor. Hij probeert namelijk via Join zich voor te bereiden op de ronde van Vlaanderen. Wij hopen dat ie de gebruiksaanwijzing goed gelezen heeft.

Anyway, we starten met koffie, kleden ons warm aan en gaan van start. Zelfs Tom heeft een of ander gewaad aan om zich te weren tegen de snijdende ijskoude wind.

Via Gilze, Dongen en Raamsdonksveer fietsen we richting de Bergsche Maas. Het tempo zat er goed in, oh nee toch niet…

We waren met een groep van 5 aan het fietsen, nou ja, 3 ervan waren aan het fietsen en Tom en Join waren de km’s aan het aftellen naar de koffie. Er werd wel keurig door gedraaid maar als er bij 25 km/u ‘tempo’ wordt geroepen, dan weet je dit wordt een lange dag.

De Whopper had wel een goede dag. Hij had er meerdere redenen voor:

1. Hij kon shinen met zijn Carbon velgen.
2. Hij fietste Tom ervan af.
3. En hij kreeg taart onderweg.

Het een soort kinderfeestje voor hem.

De koffie en taart werden geserveerd in het pittoreske Heusden. Blijft een mooi plaatsje om doorheen te fietsen. Voor Tom en Ruud; het is ook met de auto te bereiken, dus geen zorgen je kunt altijd nog een keertje terug.

Nog 40 km te gaan om Tom en Joyce van Join thuis te brengen. We hoopten op wind mee terug, maar helaas, het blijkt wel dat we dat nog steeds niet kunnen inschatten.

Tom dacht dat de koffie en appeltaart hem wel goed zouden doen, maar in tegendeel. Het enige wat hielp was om af en toe je hand op zijn rug te leggen en beetje mee te duwen. Net zoals je met je kinderen wel eens doet.

De Whopper, de Puma en ik hadden nog wel de 4 bultjes erachteraan willen plakken. Wij hadden nog genoeg over, ondanks het vele kopwerk. Maar goed, nadat de Garmin ons vertelde dat er 100 km opzaten was het mooi geweest.

We brengen Tom thuis, zetten zijn fiets weg, doen z’n schoenen uit en zetten hem in een luie stoel. Hetzelfde doen we met Joyce.

Het was een mooie koers, laten we deze in het voorjaar nog eens doen. Wellicht dat Tom en Joyce dan wel mee kunnen.

Op naar de volgende, Vlaanderen is nog ver.

Bon nuit,

De Komeet

Het is vrijdag; het zwart/rood wordt klaargelegd, de schoenen gepoetst, bidons worden alvast gevuld, reepjes klaar gelegd, bij sommige een gelletje… En uiteraard de fiets wordt geprepareerd; bandjes op het juiste aantal bar, ketting gesmeerd, Garmin opladen.. Zo zag het er bij de meeste uit, die vrijdag… Behalve bij Thomas. Hij dronk een glas rode wijn, een paar Isidor en at een stuk kaas en besloot zaterdagochtend om 06:00 zichzelf klaar te maken voor de grote dag... Er zat 3 bar in de banden, de fiets zag zwart van het smeer, zijn Di2 zo leeg als die fles wijn van de avond van te voren…

Voor geen goud dat hij deze dag wilde missen dus zijn MTB werd voor de zekerheid meegenomen. Maar gelukkig hebben we die niet nodig gehad. 25 km voor de meet was zij Di2 wederom leeg maar hij kon het uitfietsen. Niet op kop, maar daar was hij de eerste 50 km ook niet te vinden.

Maar goed, na wat vertraging, toch aangekomen in Groesbeek. 76 km op de planning met toch zo’n 750-800 hm. De Professor heeft de route gemaakt/gejat/gevonden, dus met het volste vertrouwen gingen we van start.

Thomas drukt nog even twee hard gekookte eieren naar binnen en dan kunnen we echt vertrekken. We zien werkelijk waar alles van Nijmegen en omgeving. Alle woonwijken, kruispunten, drempels, markten, winkelstraten, stations doen we aan, het is genieten. Het doet me denken aan een rit in het mooie Zuid-Limburg waar we niet verder kwamen dan een snelweg en een paar industrieterreinen.

Het was een goede training voor de debutant Dave, continu in en uit klikken. Het ging vaak goed en ook een paar keer maar net goed.

Na het sight seeing in Nijmegen mogen we dan toch echt wat gaan klimmen, de bossen in en genieten van de echte mooie omgeving. De zon scheen heerlijk, dus het was een top dag om te fietsen.

Tijdens de koers was het overduidelijk dat de Puma de kar trok, hij reed veel op kop en was iedereen keer als eerste boven. Er is geen Keutenberg daar, geen Redoute, nee het spannendste is dan de Oude Holleweg. Een klim van net geen km en toch zo’n 7-8% gemiddeld.

Iedereen wilde deze klim goed doen, lekker hard erop en er over. Thomas wilde dat ook wel maar besloot eerst nog even op adem te willen komen. Net voordat de klim begon zag hij een klein nietje glimmen tussen de klinkers, hij dacht als ik daar nou overheen rijdt heb ik lek, kan ik uitrusten en wordt mijn fiets wel door anderen gemaakt aangezien ik A niks bij heb en B het eigenlijk niet kan.. Plan geslaagd, fiets gemaakt en hij kon lekker uitgerust de Oude Holleweg op.

We fietsen inmiddels een groot stuk in Deutschland, mooie bossen, leuk glooiend landschap en toch her en der wat verraderlijke klimmen. Dave fietst ze goed mee, bij Niels zag je goed dat hij tegenwoordig een Tacx heeft, ondanks de stroeve start kon Thomas ook mee.. Of de andere problemen hadden? Nee uiteraard niet, er is inmiddels een groot klasse verschil zichtbaar Tom, Ruud vH, Rob en ik zitten tegen het prof-niveau aan..

Oh ik mis er dan eentje Ruud vd B, de man van de route, de man die zijn bijnaam verdiend heeft aan het berekenend koersen, de klimmen juist plannen, de sprint op het juiste moment starten, etc etc… Maar niet vandaag, vandaag was een koers om te vergeten. Ieder klimmetje en zelfs ieder drempeltje was te hoog, te lang en te stijl… Had had niet alleen pap in de benen maar in zijn hele lichaam, het was niet zijn dag. Werk aan de winkel en dat weet hij zelf ook.

We zijn terug bij de auto’s.. Dave heeft zijn rol al gevonden in het peloton. Niet zozeer qua fietsen, maar meer omdat hij gelijk een zak worstenbroodjes pakt en begint uit te delen. Ik twijfel nog over zijn bijnaam, blijven we bij de Zwarte Panter of moet het ‘de scheve’ worden omdat zijn helm heel de rit zo scheef zat.. Ik laat het nog in het midden, ik denk dat een koers in Limburg of de Ardennen het moet gaan bepalen… Voor nu luistert hij naar D’n Dave, De Zwarte Panter en De Scheve.

Terug thuis is het douchen en omkleden. Niels hoopte op een vol gelopen bad met ons Manon erin… Hij kwam van een koude kermis thuis.

Het sportieve gedeelte zat erop; nu was het gedeelte van Thomas begonnen, eten en drinken. Gek genoeg had hij nu geen problemen met kopwerk. De BBQ ging aan, kilo’s vlees werden verslonden, liters bier gingen er doorheen.. Al met al een gezonde avond zeg maar.

Maar er moesten ook nog formele zaken afgehandeld worden. Zo is er besloten dat er een Mes & Vork bankrekening geopend wordt en dat er tegenwoordig contributie betaald gaat worden. Fietsen is hij even verleerd maar met cijfers is hij nog steeds sterk. De Professor is benoemd tot penningmeester.

Ook worden de mogelijkheden onderzocht of echt een ‘club’ kunnen worden. Met Anne, Kim en Dave erbij zijn we nu met tienen. En er wordt het en der al gesproken over mogelijke nieuwe jongens…we kunnen er niet omheen: Mes & Vork is hip and happening.

De wielerquiz stond als ieder jaar weer op de agenda. Rob won deze vorig jaar, overtuigend kan ik me nog herinneren. Dit jaar was dit anders, hij had 2 van de 10 vragen goed en die gingen niet eens over wielrennen. De Professor won de quiz, glansrijk. Een mooie fles speciaal bier was de prijs, altijd lekker voor iemand die geen alcohol drinkt.

Als kers op de taart werden en nog echte prijzen uitgereikt. Niels en Ruud vb B hadden een prachtige presentatie in elkaar gezet. Ik wist niet dat Niels zo goed was met cijfers en überhaupt een computer.

De ‘net niet trofee’ ging naar Rob, het blijft vervelend en het zal je jarenlang blijven achtervolgen. Maar goed, Strava liegt gewoon echt niet. Ik was echt 3 seconden eerder boven in de Alpen.

Talenten van jaar waren er 3; Anne, Kim en Dave. In mijn ogen allemaal terecht. Anne heeft de Alpe d’Huez gefietst en met vallen (in de hortensia) en opstaan heeft ze haar km’s gemaakt. Kim heeft gruwelijk veel km gefietst, meer dan de meeste mannen van de club, met haar val eindige haar seizoen helaas vroegtijdig. Dave fiets nu een maand, hij fietst goed, hij fietst hard…nu of een keer op kop.

Ik heb inmiddels een lamme hand van het typen. Ik wilde een heel betoog houden waarom ik wielrenner van het jaar ben geworden. Hoe terecht dat is enzovoort… Ik zal het jullie besparen.

Mannen, 76 km, 800 hm, 35 kg vlees, 7 kratten bier verder sluit ik af… Tot snel!

Au Revoir,

De Komeet 🍴

Bruine boterhammen

Het weekend is begonnen, en niet zomaar het weekend, een zonnig Paas-weekend is begonnen. Voor de atleten die deelnemen aan het fietsevenement Alpe d’Huez stond er een training op het programma in het altijd mooie Limburg. Geen regen, industrieterreinen en lekke banden dit keer. Nee, het rondje zat goed in elkaar hebben wat pittoreske dorpjes, kerkjes en heuveltjes mogen afvinken vandaag. Ik weet niet wie de route gemaakt had, maar echt: complimenten.

Het rondje begon in het dal van Vaals. Er stonden 65 km op de agenda samen met zo’n 950-1000 hm. Beetje warm trappen zat er niet in, bij het verlaten van de parkeerplaats werden we gelijk omhoog gestuurd naar het toeristische 3-landen punt. Zoals Herman Finkers ooit zei, het is leuk dat er een plek is waar drie landen bij elkaar komen, maar om er nou een punt van te maken… (ik vind dat dus grappig…)

Vaalserberg is zo’n 3 km lang en met een gemiddelde percentage van 4% is het een leuke klim om er een beetje in te komen.

Het klimmen gaat goed, iedereen komt keurig boven. De een heeft het zwaar de ander maakt nog foto’s onderweg. Ik noemen geen namen. Na zo’n klim mag je lekker afdalen, iedereen komt keurig beneden. De een moet bij trappen en de ander gaat als een grote bowlingbal met 65km naar beneden. Ook hier, ik noem geen namen.

Tante Corrie is enorm gemotiveerd en het gaat haar goed af. Ze klimt vele malen beter dan de vorige keer in Limburg. Maar goed, we zijn nog maar net begonnen. De Eyserbosweg, Kruisberg, Cauberg komen er allemaal nog aan.

We hebben een klein uurtje gefietst met flink wat hm. Het zonnetje schijnt en af en toe een straf windje. Alles verloopt voorspoedig maar toch hoor ik achter mij regelmatig gerommel. Heeft iemand het zwaar? Is er een technische probleem? Wat is het geluid?

Bij een vlak stuk kom ik erachter het de Whopper, die jongen heeft honger. Nou heeft hij dat al snel, maar met wat nog komen gaat besluiten we even wat te eten na een het klimmetje. Je hebt muesli repen, je hebt energie repen, er zijn gelletjes, je hebt Isostar, je pakt een banaan of je eet een peperkoekje… Ik durf wel te stellen dat 99,9% van alle wielertoeristen dat eet tijdens een koers.

Vandaag heb ik de 0,01% gevonden: Thomas. Hij fiets al een uur rond met een pakketje aluminum folie in zijn shirtje, het ziet er een beetje uit als een durum doner die je op vrijdagnacht bij A Casa haalt omdat Tra al is gesloten.

Het zijn bruine boterhammen, 6 stuks, belegd met een boerenomelet en vers gehakt. Een goed stevig Hollands ontbijt, echt iets voor een boer die daarna nog 12 uur in de stal of op land moet ploeteren.

In het zadeltasje zit nog net geen peper en zout stel en een tube Zaanse mayonnaise. De tip werd overigens wel van harte aangenomen.

Het draaide vandaag niet alleen om het trainen voor de Alpen. Er zat namelijk ook nog een beklimming in de route waar gestreden ging worden voor een gouden medaille, de Cauberg. De laatste keer in Limburg, zo’n 13 kg geleden, ging het Thomas goed af, zo goed dat hij de medaille trots om zijn nek mocht hangen.

Dit keer was het anders, het gelletje hielp hem niet, de bruine boterhammen hielpen niet en zelfs even kort in mijn wiel hangen hielp hem niet. Het was te veel voor vandaag, glansrijk fietste ik hem kwijt op de Cauberg. Ook wel eens lekker. Als een goede verliezer schudde hij mijn hand, dat zijn de echte.

Je zult denken waar is Rob in dit verslag, nou dat idee hadden we allemaal continu tijdens het fietsen. Rob fiets van dorp naar dorp, van kroeg naar kroeg. Handen bovenop het stuur, knietjes naar buiten, achterop zijn zadel… Het maakt hem niets uit, er komt vanzelf een einde aan het rondje.

De Eyserbosweg, een kleine 900 meter. Een van de taaiste beklimmingen in Limburg. Gemiddeld bijna 10% en met stukken daarin van 17%. Echt een uitdaging, zeker voor iemand die lang niet heeft gefietst en al helemaal voor iemand die überhaupt nog niet lang fietst. Ze deden het beide, zonder af te stappen, als een hecht team, echte broeder-zuster-liefde trokken ze elkaar omhoog en kwamen zonder af te stappen boven. Pure kracht, pure klasse, chapeau familie Laming.

De terug weg was het even of Niels erbij was, er werd me toch geklaagd over de beklimming van de Camerig. Moeten we die echt nog omhoog? Kunnen we er niet omheen? Is er een korte route? Google maps gaf het antwoord, ja je kunt er omheen. Lekker saai over een N-weg terug naar Vaals, daar gingen ze broer en zus. En lekker puh, zonder bruine boterhammen.

We gaven ze de autosleutel mee en wat zakgeld. Ik voelde met een bezorgde vader die zijn kroost voor het eerst naar school stuurde. Kijk uit he, riep ik nog.

Rob en ik kwamen er als snel achter dat ook wij de Camerig niet meer gingen beklimmen. We werden gelukkig nog getrakteerd op de Gulperbergweg welke start met 18 tot 24% en dat dan 200 meter lang. Niet te verwarren met de Gulperberg, deze mochten we gelukkig afdalen.

We trappen met flink wat wind, via de Vijlerberg, terug naar Vaals, terug naar de auto’s. We hopen daar broer en zus te treffen op het terras met een biertje en borrelplankje. Maar helaas, we zijn eerder bij de auto’s als dat de familie Laming is.

De broer had het nog even taai de laatste 10km. Wind op kop, lekker vals plat… Gelukkig mocht hij het energie reepje van zijn zus hebben en liet hij haar keurig het kopwerk doen. Dat is echte familie liefde, onze harten smolten toen we dat verhaald hoorde.

Mijn koffie wordt koud dus ik afronden. Kudos naar broer en zus, beide een mooie prestatie geleverd. En Rob en ik…tja, wij semi-profs zijn wel wat gewend inmiddels 😜

Morgen paaseieren zoeken en daarna Parijs-Roubaix kijken.

Het was een mooie en gezellig dag.

Au Revoir,

De Komeet ☄️